De enige echte concurrentie leek van de Deventenaar Klaas Jan van der Veen te komen. Met een goede sprint en een redelijke middenafstand in de benen, maar met een matige drie kilometer. Geen bedreiging voor Jan-Anne en een eventuele puntenachterstand zouden Patrick en Ivar op de laatste afstand wel even ombuigen naar een voorsprong…. Tja.

Het begon met een seniorenmomentje van Jan-Anne. Hij deed op de 500 meter een ‘Sven Kramertje’ en had daar zelfs geen verkeerde aanwijzing van de coach voor nodig. DQ dus. Weg HIJC-gekleurd podium. Volledig verbouwereerd zat Jan-Anne later in de kleedkamer. Hoe kon hem dit nu gebeuren? Naar verluidt is hij voor een paar weken ondergedoken, beducht als hij is voor de reacties die hem nu op de ijsbaan ten deel zullen vallen.

Ondertussen voltrok zich verder een verwacht scenario: Van der Veen reed een puike sprint; Patrick en Ivar niet. In elk geval wat minder dan de avond ervoor op het clubkampioenschap. Het contrast op de 1500 meter was nog groter. Alleszins redelijke tijden op zaterdag bleken volstrekt onhaalbaar op zondag. Jan-Anne reed nog acceptabel, maar voor spek en bonen. Patrick en Ivar waren zo’n vier seconden langzamer dan de avond ervoor. Ondertussen zag Van der Veen zijn kans schoon en reed – na Jan Anne – de tweede tijd met een dik PR. Het begon er penibel uit te zien.

In het restaurant sloegen we uiteraard aan het rekenen: Patrick moest zo’n 9 seconden goedmaken, Ivar zo’n 15. Op basis van PR’s zou dit geen probleem moeten zijn. Echter, PR-omstandigheden en PR-vorm waren ver te zoeken, behalve bij de verrassing uit Deventer. En wat we al vreesden kwam dus uit: ondanks de eerste en de tweede plek op de drie kilometer opnieuw matige tijden voor ons en een PR van 11 seconden voor Van der Veen, die nipt derde werd en met de welverdiende eindzege aan de haal ging.