Op de dag van de tocht der tochten mocht ik vanuit de kooi in de allerlaatste startgroep vertrekken en stond pas om 10 uur op het ijs.  Ik was alleen, maar kwam al vrij snel een man (Willy) met een mooie schaatsslag tegen, waar ik de hele tocht samen mee heb geschaatst. Opvallend vond ik dat ik onderweg (zelfs in het donker) meerdere keren mijn ouders ben tegengekomen en ook een aantal vrienden, waardoor ik regelmatig even een praatje kon maken en wat eten en drinken kreeg. Doordat ik zo laat op het ijs stond, heb ik een groot deel van de tijd in het donker geschaatst en ben ook meerdere keren gevallen in een scheur. Het grootste deel van de tocht heb ik lekker kunnen schaatsen, maar op het stuk Bartlehiem – Dokkum zat ik er wel redelijk doorheen en heeft Willy mij uit de wind gehouden. Bij Dokkum zat het zwaarste deel erop en het gejuich van de vele supporters in deze stad zijn onvergetelijk. Het stuk Dokkum – Leeuwaren ging weer lekker met de wind in de rug en bij aankomst in Leeuwaarden werd ik feestelijk onthaald door een groot aantal familieleden en vrienden.

Ik weet niet waar ik de energie vandaan heb gehaald, maar na de tocht heb ik nog tot diep in de nacht gefeest in het studentenhuis en de volgende dag nog met een paar vrienden een klein tochtje in de buurt geschaatst. Al met al een fantastische dag om nooit te vergeten.

Jaren later is er nog een tegeltje met mijn foto van de tocht geplaatst in het Elfstedenmonument It Sil Heve, een tegeltjesbrug i Gytsjerk. Toen ik hier een keer ging kijken, zag ik per toeval dat mijn tegeltje tussen alle duizenden tegeltjes geplaatst was vlakbij het tegeltje van HIJC-er Laurens Achterkamp.

Patrick Huttenhuis